Porno in kerstpakket pakt verrassend uit…

In  de jaren ’80 was het kerstpakketten seizoen nog overzichtelijk. Ca. 10 fantastische dames pakten aan van pallets gemaakte “tafels”, de kerstpakketten in.

Onze marketing slogan in die tijd “Feyen pakt in, wat men graag uitpakt” begon zijn vruchten af te werpen.

In plaats van 2 à 3 weken inpakken begin jaren ’80 hield het ons eind jaren ‘80 inmiddels al bijna 2 maanden van de straat. We hadden de wind in de zeilen.

Mijn vader en, laten we hem Johan noemen, regelden samen met de dames de inpak van alle kerstpakketten en zelf hielp ik regelmatig ook al mee buiten èn tijdens schooltijden.

Johan was een jonge wildebras van 21 uit een nabijgelegen dorp. Wilde bos haar op de kop, een oorring in zijn linkeroor. Het was de tijd van gebreide truien bij de broek in én leger kistjes aan de voeten.

Johan was niets te gek en kon werken als een paard. Hij zorgde dat de aan-en afvoer naar de inpakdames niet stagneerde. Klauterde over pallets, pompkaren duwend en trekkend. Laadde en loste vrachtwagens
met een ouderwetse ronkende diesel heftruck. Johan deed het allemaal.

In die tijd maakte mijn vader de kerstpakketten voor de eigen medewerkers altijd persoonlijk. Hij maakte daar echt werk van

Dronk je graag Pisang Ambon of jenevertje op zijn tijd? Gegarandeerd dat er een fles in je kerstpakket zat. Altijd een zware van Nelle op de lip? Dan zat er
zeker een slof in je kerstpakket. Vroeger kon dat nog “gewoon” en dat werd reuze gewaardeerd.

Na de gezellige kerstborrel in de krappe bedrijfskantine verdween Johan met het kerstpakket onder de snelbinders al schommelend de avond in richting huis.

Johan woonde nog bij zijn vader en moeder thuis. En aldaar aangekomen zette hij het kerstpakket met een harde plof op de keukentafel. Mam, riep hij. Deze is voor jou!

Wat Johan op dat moment nog niet wist was dat mijn vader dat jaar ook voor hem op pad was gegaan om het kerstpakket een wel heel persoonlijke touch te geven.

Na 2 maanden stoere praat aangehoord te hebben tijdens de koffiepauze, vooral op maandag, wist mijn vader precies wat hij voor Johan ging halen.

Bij het nabijgelegen truckers tankstation kocht hij de volledige bovenste rij van de tijdschriften sectie op, wetende dat Johan wel een grapje kon waarderen.

Mijn vader legde ze alle 7 keurig bovenin het pakket en sloot de doos met tape.

Wat mijn vader zich op dat moment echter niet had gerealiseerd was dat er statistisch gezien nog een kleine kans bestond dat niet Johan zelf maar zijn moeder het pakket zou uitpakken.

En die moeder bedankte op 23 december 1989 haar zoon met een dikke smakkert op de rechterwang, peuterde het plakband los en opende vol verwachting het kerstpakket van haar zoon.

Ik hoor het mijn vader nog zo zeggen..

“Nou dat doe ik dus nooit weer. Als je
het echt persoonlijk wilt maken zou je de mensen eigenlijk zelf op één of
andere manier iets moeten laten kiezen…”.

Hij was zijn tijd ver vooruit.