Category: Uit De Oude Doos

Een familiebedrijf

9/23/2023

Drie procent...

Slechts drie procent van de familiebedrijven staat na een derde generatiewisseling nog overeind.

Dat blijkt uit onderzoek uit 2016 van het Erasmus Centre For Family Business, accountantsorganisatie BDO en Rabobank.

Inmiddels ben ik samen met mijn broer, die de groothandel runt, de 5e generatie en hebben we aardig wat stormen doorstaan.

Toen ik werd geboren zat mijn vader nog op school en dat leidde af en toe tot bijzondere situaties. Veel van deze situaties houden zich in opgetekende vorm schuil als verborgen schatten in een grote antieke kist bij mijn ouders in de woonkamer. En af en toe, vaak aan het einde van een gezellige avond, gaat deze kist open.

Zo kwam afgelopen keer een officieel schrijven uit 1970 naar voren afkomstig van de rector van de MDS uit Hoogeveen die in vrij formele taal aan mijn moeder meldde dat haar man zonder toestemming meerdere lessen had gemist. De brief moest voorzien van haar handtekening voor gelezen retour. Maar goed, die brief ligt nog steeds ongetekend in de kist..

Toen mijn opa kort daarna overleed, stapte mijn vader, niet gehinderd door al te veel kennis (zijn eigen woorden), in de familie business. En dat was best wel even aanpoten in die tijd want heel best stond de zaak er niet voor.

Tabak maakte in die tijd een groot deel uit van de omzet. Toen deze onverzekerd, kort achter elkaar, tot tweemaal toe tot aan de laatste sigaret werd gestolen, hing het voorbestaan helemaal aan een zijden draadje.

In die tijd woonde onze schoonmaakster aan de overkant van de straat, recht tegenover de zaak. Na de 2e roof had mijn vader geregeld dat hij samen met twee medewerkers tussen 12 en 4 uur ’s nachts bij haar kon posten. Pal naast een ontvanger die was afgestemd op het geluid van een klokje die strategisch was gepositioneerd bij de sigarettenstelling, hopend op een heterdaadje. Toen de 4e nacht de dommelende bewaking ruw werd gewekt door een krakende portofoon met het geluid van een huilende baby was het duidelijk tijd voor plan b.

Dat werden tralies voor de ramen, vanaf die tijd zag het hele pand er uit als de opbergplek voor iedereen die niet wilde deugen in Coevorden. Ik heb er tot mijn 18e alle vakanties, vrije- en niet vrije uren doorgebracht.

Van opgeven wilde mijn vader niet weten. Hij probeerde van alles, van het exploiteren van kampwinkels (creëer je eigen afzetkanalen) tot slimme samenwerkingen (inkoopvoordeel) tot…het maken van kerstpakketten.

Op de bovenste foto zal ik zo’n 3 jaar geweest zijn denk ik en mijn vader 24. In dagelijkse sessies werd ik op maoïstische wijze klaargestoomd voor het ondernemerschap (dat is een grapje hè).

Sterker nog, pas toen ik 25 was en mijn vader de kerstpakkentak verzelfstandigde in een aparte bv voelde ik een sterke drang om mee te doen. In 1996 startten we FeyenPak.

Een onstuimige groei met onstuimige problemen volgde. Banken die het ene moment je groei graag willen financieren, maar een jaar later toch een “andere zienswijze” op de branche hebben ontwikkeld en de stekker er uit willen trekken. Makkelijk ging het allemaal niet, maar uiteindelijk wel op eigen kracht en gelukkig omhoog.

De tweede foto is van mei vorig jaar. Onze panden hadden we net verkocht aan een Amerikaans bedrijf die in Europa een Europese vestiging gaan opstarten. Op de foto staan nog de laatste stellingen van Hal 3 overeind. Een dag later zijn ze allemaal afgebroken en afgevoerd.

Door onze opgebloeide liefde met Jongens XMAS die voor onze fusie al over een “beetje” meer ruimte beschikten dan wij, is er aan ruimte zeker geen gebrek en viel de puzzel mooi in elkaar.

Als een soort van afscheidsritueel stond mijn vader er op om de hal zelf brandschoon op te leveren en scheurden we met een veegmachine de hallen schoon. De volgende dag lieten we de roldeuren voor de laatste keer achter ons zakken en moest ik een paar keer goed slikken.

Mijn vader heeft nog steeds zijn eigen kantoor bij ons in Coevorden. Heel af en toe, tussen de vakanties en het golfen door, is hij daar aanwezig en dan loopt hij vaak nog even bij ons naar binnen. Immer vol interesse in wat er gebeurt en altijd met links en rechts een kwinkslag of een tip. Dat vinden we allemaal leuk.

Ik heb veel van hem geleerd. Nooit opgeven, altijd blijven doordenken, hoe pak je zaken aan, maar ook over hoe ik zelf mijn eigen koers kan varen.

Wij horen bij die 3% en daar ben ik trots op.

1 Opmerking

Die goeie ouwe tijd

8/24/2023

0 Opmerkingen

Niet verstandig, maar wel leuk

Internet en mobieltjes kenden we nog niet. Offertes en orderbevestigingen gingen nog “gewoon” per fax. En wat een ellende en paniek als die krengen vastliepen. Het is december 1989. De laatste kerstpakketten lopen over de band. Een licht euforische opwinding is voelbaar in de hallen. De jaarlijkse klus is bijna weer geklaard. Iedereen is moe, kapot maar voldaan. Wekenlang doorhalen, lange dagen maken, ook in de weekenden. Soms een nachtje slapen overslaan. Maar altijd met heel veel lol samen. Met z’n allen. Iedereen hoorde erbij.

Ondanks dat ik dat jaar “gewoon” nog naar school moest was ik er uiteraard ook bij. In de jaren 80 was het een publiek geheim onder de leraren van mijn broer Jeroen en mijzelf dat de vele ziekmeldingen in december een dekmantel waren voor de kerstpakkettenoperatie. Dat was nu eenmaal een familie-aangelegenheid en in Drenthe begreep men dat soort dingen wel.

Terwijl de laatste pakketten over de band rollen is de rest al bezig met het aansluitende feest. Met pallets wordt een podium gebouwd voor de bluesband van Jan, de orderpicker die ook in een bandje speelde. Bierkratten, fris en wijn worden alvast koelgezet in de koelcel.

Als de boog zich met hetzelfde tempo ontspant als de biertjes smaken, is het al snel gezellig….en ga je domme dingen doen. Bijvoorbeeld pompwagen racen door het magazijn. Heel ARBO verantwoord allemaal. Bloedfanatiek ging het er altijd aan toe. Met een heuse afvalrace en een prijsuitreiking. Ik moet een beetje lachen om mijn eigen fanatieke, bijna bezeten demonische blik. Gelukkig is de foto niet zo scherp! 😉 Het is altijd gelukkig (net) goed gegaan.. Dat jaar werd ik tweede. Na mijn rechterbuurman (voor de kijkers links). Ik meen dat hij Bennie heette en in Dalen woonde. Die durfde de bochten toch nog net wat driester aan te snijden dan ik. Voor mijn oom Tije rechts eindigde de strijd dat jaar in een volgestapelde pallet tweefleskistjes. Het kon gelukkig met een pleister worden afgedaan.

Niet verstandig, maar wel leuk!
Ik mis die tijd wel eens...

0 Opmerkingen

Een familiebedrijf

Drie procent...

Die goeie ouwe tijd

Niet verstandig, maar wel leuk

Categorieën

Archief

Concepten

Bedrijf

Support

Algemeen

Aanmelden nieuwsbrief