Gat in de markt blijkt bodemloze put...

Het lijkt een trend op LinkedIn, fuck-up verhalen delen. 
Vandaag één uit eigen werk.

Deze stamt alweer uit 1989. We hadden het jaar ervoor die Mannschaft met 2-1 afgedroogd en waren Europees kampioen geworden.

Ik denk dat daar het Duitse zaadje is geplant.

Het zit in onze genen. Kansen zien, kansen benutten. Op je bek gaan, opstaan en weer doorgaan. Eind ‘88 zag mijn vader een gat in de markt opdoemen, een enorm gat van buitenproportioneel formaat.

Het zaadje was inmiddels doorgegroeid tot een behoorlijke boom. Een kerstboom. En daar gingen wij de ballen inhangen. Duitsland, het beloofde land. Weihnachtsüberraschung Wunderland.

Het was mijn vader gelukt om aan een tweetal Duitse bedrijven kerstpakketten te leveren. Weliswaar net over grens en onder Nederlandse vlag. Maar voor ons werd alles ineens volkomen duidelijk.

Dit waren de vooruitgeschoven troepen, het voorteken van het enorme kerstpakketten walhalla wat op ons stond te wachten aan de andere kant van de grens.

9 mei 1989. De  Nordküste Messe in Oldenburg. Hier ging het gebeuren. Van hieruit zou onze zegetocht door Duitsland beginnen, stad voor stad, deelstaat voor deelstaat.

Dat nog niemand dat eerder bedacht had vonden we ongelofelijk.

In het diepste geheim werkten we toe naar 9 mei. Jasje dasje aangeschaft, schoenen gepoetst en een spoedcursus bij de nonnen.

Duitsland was in die tijd nog superformeel. Het was heel gebruikelijk om elkaar nog met Herr en Frau aan te spreken. Dat waren we niet gewend dus we oefenden er in de maanden voorafgaand al vrolijk op los.
 
Er moest een goede beursstand komen met uitstekend uitgelichte pakketten. Een investering die zich binnen no time zou gaan terugverdienen. De kost voor de baat uit. En die laatste gingen we met karrevrachten ophalen bij onze oosterburen.

Op 9 mei stonden we strak gespannen in de stand. Geen concurrent te bekennen. Al snel zou duidelijk worden waarom….

De beurs werd goedbezocht en we trokken veel bekijks. Vooral in de vorm van vreemde blikken. Maar de hochhimmeljauchende Duitse ondernemers waren in geen velden of wegen te bekennen.

Al snel werd duidelijk dat Duitsland niet van plan was aan om aan zo’n doos met Lebensmitteln te beginnen.

“Die Mitarbeiter bekommen nichts, die haben nur zu arbeiten. 
Die Kunden, ja die bekommen etwas”.

Maar daar kregen we de blikjes knakworst en ragout niet aan gesleten.

Wat is nu de moraal van dit verhaal?

Heel simpel, wie niet waagt, wie niet wint. En dat heeft mijn vader er bij mij al vroeg ingeprent. Niet alles wat je aanpakt zal altijd in goud veranderen. Maar soms moet je er vol gas voor gaan en maar zien waar het schip strand…
 
Nou dit schip strandde in Oldenburg.
Op 10 mei 1989.

In onze verlies en winstrekening hebben we hier een grootboekpost voor opgenomen. Grootboek 4815: leergeld.

Er staat nog steeds ieder jaar wel een bedrag op.