Een matje, een microfoon en 6 miljoen kijkers... wat kon er misgaan?

Het was ergens in de tweede helft van de jaren ’80. Nog geen idee wat ik met m’n leven aan moest – interesseerde me eigenlijk ook niet.

Het leven was overzichtelijk en prima zoals het was. Een beetje naar school, warm eten tussen de middag, werken bij m’n pa, twee keer per week voetbaltraining en op zaterdag een wedstrijd.

“I come from down in the valley
Where, mister, when you're young...”

Maar waar het natuurlijk allemaal écht om draaide, was de zaterdagavond in Smitty’s Palace,  Porky’s Pretpark voor pubers uit Coevorden en weide omstreken.

Met mijn zorgvuldig gecultiveerde Final Countdown-mat, oorbellen, strakke broek en halfhoge boots voelde ik me onoverwinnelijk. Oh ja, en heel cool kijken. Kan ik trouwens nog steeds.

Mijn kinderen kunnen de foto’s uit die tijd nog steeds niet zien zonder over de grond te rollen van het lachen.

Om indruk te maken op mijn vriendinnetje deed ik zo’n beetje het meest uncoole wat je als verliefde puber maar kunt verzinnen: ik zong voor haar. En niet zomaar een liedje. Ik voelde me een hele Boss...

“Me and Mary we met in high school
When she was just seventeen...”

Ik keek haar nooit recht in de ogen als ik zong – dat ging me nét even te ver. Ik imiteerde de rasp van Bruce zo fanatiek dat ik na twee coupletten twee dagen schor was.

Echt zingen kon ik niet. Nog steeds niet. Maar wél heel hard. Als niemand het hoort. Toch maakte het indruk. Of werd ik keihard in de zeik genomen. Daar ben ik nog steeds niet uit.

Maar toen er drie weken later een envelop van de KRO op de mat viel, met daarin de bevestiging van mijn inschrijving voor de Soundmixshow (oké… de voorronde), wist ik ineens vooral wat ik níét wilde: met mijn kop op tv in het best bekeken programma van Nederland, met 6 miljoen kijkers.

Zou trouwens ook niet best zijn geweest voor de carrière van Gerard Joling, denk ik. Onder de douche heb ik best een aardige “No More Boleros” in huis. Om over mijn “Ticket to the Tropics” nog maar te zwijgen.
​
Me and Mary didn’t last. En dat was ook het einde van mijn nooit ontloken carrière als de Bruce uit Drenthe.

​Fast forward….Tijdens een buitenfeestje van een relatie, op een warme nazomeravond vorig jaar, stond ik geamuseerd te kijken naar de steeds vrolijker wordende dansende mensen.

De zangeres en de multi-instrumentalist achter het orgel strooiden de ene Hollandse hit na de andere over ons uit.

Het was nog zeker drie bier te vroeg voor mijn John Travolta-act, waar mijn vrouw altijd met angst en beven naar uitkijkt. Onder het mom van: “Ik moet m’n kop wel weer in de stad kunnen vertonen volgende week, dus kan het deze keer wat minder.”

Plots hoor ik mijn naam. De zangeres kijkt me lachend aan en wenkt. Ik herken haar meteen: de besty van mijn jaren ’80-vriendinnetje.

Of ik even Bruce wil zingen. En jawel – de toetsenist naast haar laat al dapper de eerste noten uit zijn vingers glijden.

Het zweet gutst met stralen van m’n rug.

Ik heb ooit vol bewondering gekeken naar een redelijk introverte vriend die uit volle borst “I Alone Love You” zong voor zijn kersverse bruid. Dat liep uiteindelijk ook niet goed af.

Alle blikken zijn inmiddels op mij gericht. Links en rechts wordt al wat geroepen en gegniffeld. Peer pressure.

Mijn Bruce-rasp uit de jaren ’80 is inmiddels een schorre kraai op steroïds. Te veel mensen ook die mij zakelijk kennen, denk ik.

Ik doe het niet. En voel me onmiddellijk beter.

“Now all them things that seemed so important
Well mister they vanished right into the air”

Of ik nu echt een beetje kan zingen?
Jullie zullen het nooit weten…
Hoop ik dan maar...

Mijn kinderen hebben sneaky opgenomen filmpjes en geluidsopnames op hun telefoon staan waarvan ik alleen maar kan hopen dat ze nooit het daglicht zien.

Zolang ik die pubers nog in toom kan houden met hun eigen Sinterklaas Kapoentje-filmpjes van toen ze 3 of 4 waren, is mijn geheim veilig.
Nog wel…

“Is a dream a lie if it don't come true
Or is it something worse

Veel te lang verhaal kort..
Je moet doen waar je goed in bent.
en vooral niet doen waar je niet goed in bent.
Had ik al gezegd dat wij héééél goed zijn in personeelgeschenken?

It sends me down to the river
and this one keeps flowing…

Try us out!
Doei!